Takayoshi Koike, Yuko Shimizu and Seigo Ito

Rozwój i stosowanie zasad estetyki lasu w Japonii w porównaniu do założeń H. von Salischa

Podstawowa idea estetyki lasu została wprowadzona do Japonii z Niemiec w ramach rządowej strategii „otwarcia kraju na zewnątrz”, co miało ułatwić rozwój technologii leśnej. Estetyka lasu w koncepcji H. von Salischa została przedstawiona w Japonii przez wielu badaczy, którzy studiowali w Niemczech w końcu XIX wieku. Wkrótce pojawiły się w Japonii wykłady na ten temat, niestety kontynuowane jedynie w północnej części kraju przez Uniwersytet w Hokkaido, co miało miejsce około 1907 roku. W 1918 roku, Niijima oraz jego student Murayama opublikowali książkę pt. „Lasu Estetyki”. Książka ta dotyczyła estetyki lasów mieszanych i iglastych i to o charakterze naturalnym, jak i pochodzenia sztucznego jakie pokrywały chłodne rejony Japonii. W 1934 roku Konda z Uniwersytetu Empirycznego w Hokkaido w oparciu o 276 publikacji, przedstawił syntetycznie założenia estetyki lasu uwzględniając nowe idee i trendy, a także nowy aspekt polityki leśnej wprowadzany przez Tsutsui z Uniwersytetu w Tokio. Tsutsui dążył do ustanawiania takich zasad, które by rozwijały i wzbogacały ekosystemy leśne. Zgodnie z tym Ito i jego studenci z Uniwersytetu w Shinshu wprowadzili metodę postolińskich cięć pielęgnacyjnych w środkowej Japonii. Od 1991 roku pojawiają się kolejne publikacje oraz wydawnictwa książkowe na temat estetyki lasu, w których dyskutuje się i analizuje kluczową rolę estetyki w gospodarce leśnej w oparciu o historię Japonii.

Słowa kluczowe: estetyka lasu, H. v. Salisch, Niijima, trzebież postolińska