Takayoshi Koike, Tatsunori Koike

Historia lasów Japonii na tle zmian środowiska

Japońskie lasy charakteryzują się wysoką różnorodnością biologiczną, co jest możliwe z powodu braku barier przyrodniczych na południu. Podczas okresu zlodowacenia wiele gatunków przetrwało zabójczo zimny klimat przemieszczającsię właśnie na południe. Odpowiednia ilość opadów atmosferycznych oraztemperatura są głównymi czynnikami wpływającymi na rodzaj szaty roślinnej. W starożytności wykorzystanie drewna w celach budowlanych i opałowych nie było zbyt duże, dlatego też lasy szybko się regenerowały. Od około 500 roku p.n.e. rozpoczęto w południowej Japonii uprawy ryżu, używając ściółki leśnej jako nawozu organicznego. Ludzie zakładali wioski i w końcu powstała duża metropolia w okolicach Kyoto, pierwsza stolica Japonii. Wybudowanie dużych, eleganckich, drewnianych budynków spowodowało, że góry w sąsiedztwie Kyoto stały się nagie, pozbawione roślinności drzewiastej. W okresie Walczących Państw (1460–1570), lasy Japonii (oprócz Hokkaido) zostały zdegradowane z powodu eksploatacji drewna na cele opałowe, budowlane i inne. Przywracanie lasów odbywało się za shogunatu Tokugawy i jego administratorów, którzy rozwinęli różne systemy zarządzania lasami w zależności od regionu, co pozwoliło utrzymać zielony teren aż do II wojny światowej. Podczas i po II wojnie światowej podejmowano szereg wysiłków by lasy były bardziej dostępne dla celów gospodarczych. Nie mniej jednak większość zapotrzebowania na drewno jest zapewniana przez import. W 2010 roku Japonia importuje około 75% drewna. Wraz z szybką zmianą warunków klimatycznych, powinno się dostrzegać także inne walory terenów leśnych. Mądre i oparte na ekologicznych podstawach wykorzystywanie zasobów leśnych powinno kierować się zasadami zrównoważonego rozwoju.

Słowa kluczowe: historia lasu, okres Walczących Państw, plantacja leśna, ekonomiczna
globalizacja, zmiany środowiska


Artykuł do pobrania/Download the article