Eugeniusz Ronka (1790-1875): pionier polskiego leśnictwa w Wielkopolsce

      Artykuł jest próbą zebrania dostępnych informacji o życiu Eugeniusza Ronki, jednego z zapomnianych pionierów polskiego leśnictwa. Z pochodzenia Szwajcar, ze spolonizowanej rodziny, mieszkający w Rosji, absolwent akademii wojskowej w Moskwie i Instytutu Leśnego w Petersburgu, nadleśniczy carski w Białowieży, uczestnik powstania listopadowego w 1831 roku w korpusie generała Dezyderego Chłapowskiego, emigrant ścigany carskim listem gończym. Po kilku próbach zamieszkania w Wielkim Księstwie Poznańskim, podejmowanych w latach trzydziestych XIX wieku, w 1840 roku osiadł wreszcie na stałe w Miłosławiu w Wielkopolsce, gdzie przez blisko 30 lat gospodarował w lasach Seweryna Mielżyńskiego, urządzając jednocześnie lasy innych polskich właścicieli ziemskich.
      Działalności Eugeniusza Ronki przyczyniła się w znaczącym stopniu do unowocześnienia polskiego gospodarstwa leśnego w XIX-wiecznej Wielkopolsce. Zachęcał on właścicieli ziemskich do szybkiego odnawiania zrębów i zalesiania nieużytków, podkreślał wagę nowoczesnego urządzania lasu oraz zwracał uwagę na potrzebę fachowego kształcenia polskiego personelu leśnego.
      Pod koniec życia przeniósł się do córki, zamieszkałej w Zagórzanach koło Gdowa (ówczesny zabór austriacki) i tam zmarł w 1875 roku.

Słowa kluczowe: Eugeniusz Ronka, historia leśnictwa w Polsce, powstanie listopadowe w 1831 roku, XIX wiek