O lesie jako źródle inspiracji artystycznych - zapiski dyletanta

      Tekst powstał jako osobista refleksja nad związkiem między przyrodą, nauką a przeżyciem artystycznym. Sztuka jest tu indywidualną ekspresją wartości niematerialnych lasu, który występuje w podwójnej roli: jako przedmiot estetyczny i jednocześnie jako przedmiot badań naukowych. Artykuł poszukuje odpowiedzi na pytanie: co stanowi o pięknie lasu i jakie są drogi inspiracji? Autor konfrontuje naturalny porządek piękna z pięknem ekspresyjnym lub brzydotą w naturze. Zwraca uwagę na nieobecność roślin/drzew/lasu w sztuce od rytów jaskiniowych do Średniowiecza oraz na rozkwit inspiracji dziką roślinnością/przyrodą w Romantyzmie. Wskazuje na zbliżenie nauki i sztuki na gruncie artystycznej interpretacji układów przyrodniczych, takich jak las. Nauka i sztuka odkrywają - każda na swój sposób i swoimi metodami - zasady porządkujące świat. To są obszary podobnego skupienia uwagi, podobnych emocji i wzruszeń, przy czym nie chodzi tu o piękno w potocznym rozumieniu (piękne linie, kształty, barwy, dźwięki), lecz o inspiracje strukturalne, ontyczne, sięgające do jedności świata przyrody - wspólnej istoty bytu. Drzewo i las są najpełniej zrealizowaną ideą _"jedności przyrody": połączenia dwóch światów - Ziemi i Powietrza - żywą przestrzenią wypełnioną miliardami organizmów. Dzieło sztuki, podobnie jak system przyrodniczy, jest układem, w którym każda część czy element zawdzięcza swą wartość i miejsce przede wszystkim swemu stosunkowi do innych części oraz do całości. Mają podobną wewnętrzną logikę i podobnie zintegrowaną strukturę. Najbardziej ogólne zasady systemu przyrody i dzieła sztuki mają te same korzenie.
      Ponadto, autor odnosi się krytycznie do niektórych problemów praktycznej gospodarki leśnej.
      Artykuł zilustrowano pracami autora, co otwiera Czytelnikowi pole do dyskusji i krytyki.

Słowa kluczowe: las, natura, przedmiot estetyczny, piękno, sztuka